تقویم اقتصادی فارکس

GDP مخفف Gross Domestic Product به معنای تولید ناخالص داخلی است. این یک شاخص اقتصادی است که معمولاً مورد استفاده قرار می گیرد و ارزش کل کالاها و خدمات تولید شده در داخل مرزهای یک کشور را در یک دوره خاص، معمولاً فصلی یا یک سال اندازه گیری می کند. تولید ناخالص داخلی اغلب به عنوان معیاری برای سنجش سلامت اقتصادی و بهره وری یک کشور استفاده می شود.

تولید ناخالص داخلی با جمع بندی ارزش مصرف، سرمایه گذاری، مخارج دولت و صادرات خالص (صادرات منهای واردات) محاسبه می شود. این بینشی در مورد اندازه و نرخ رشد یک اقتصاد ارائه می دهد که منعکس کننده تغییرات در الگوهای تولید، درآمد و هزینه است.

تولید ناخالص داخلی یک معیار اساسی برای سیاست گذاران، اقتصاددانان و سرمایه گذاران است زیرا به ارزیابی عملکرد کلی اقتصادی یک کشور، شناسایی روندهای اقتصادی و مقایسه بازده اقتصادی بین کشورهای مختلف کمک می کند. تغییرات در ارقام تولید ناخالص داخلی می تواند بر نرخ مبادله ارز، نرخ بهره و تصمیمات سرمایه گذاری تأثیر بگذارد و آن را به عاملی حیاتی در تحلیل و پیش بینی شرایط اقتصادی تبدیل کند.

CPI یا شاخص قیمت مصرف کننده، مخفف عبارت Consumer Price Index است. این یک شاخص اقتصادی رایج است که تغییرات متوسط قیمت یک سبد کالا و خدمات مصرف شده توسط خانوارها را در طول زمان اندازه گیری می کند. CPI اغلب به عنوان یک معیار کلیدی تورم در نظر گرفته می شود و قدرت خرید مصرف کنندگان را منعکس می کند.

CPI با ردیابی تغییرات قیمت مجموعه ای معرف از کالاها و خدمات، از جمله دسته هایی مانند غذا، مسکن، حمل و نقل، مراقبت های بهداشتی و آموزش محاسبه می شود. برای تعیین درصد تغییر قیمت ها در طول زمان، قیمت های فعلی را با دوره پایه مقایسه می کند.

CPI بینش های مهمی در مورد نرخ تورم ارائه می دهد و به اندازه گیری هزینه زندگی برای مصرف کنندگان کمک می کند. سیاست گذاران، اقتصاددانان و سرمایه گذاران به طور گسترده ای از آن برای نظارت و تجزیه و تحلیل روندهای تورم، ایجاد تعدیل در سیاست های اقتصادی و ارزیابی تأثیر بالقوه بر بخش های مختلف اقتصاد استفاده می کنند.

تغییرات در ارقام CPI می تواند بر تصمیمات بانک مرکزی در مورد نرخ بهره، مذاکرات دستمزد، استراتژی های سرمایه گذاری و برنامه ریزی بودجه تاثیر بگذارد. معامله گران و سرمایه گذاران همچنین به انتشار CPI در تقویم اقتصادی فارکس توجه می کنند زیرا می تواند ارزش ارز و بازارهای مالی را تحت تاثیر قرار دهد.

PMI یا شاخص مدیران خرید، مخفف عبارت Purchasing Managers’ Index است. این یک شاخص اقتصادی است که شرایط کسب و کار غالب در یک بخش یا صنعت خاص را در یک اقتصاد اندازه گیری می کند. PMI بینشی در مورد سلامت کلی و جهت بخش ارائه می دهد و نشان می دهد که آیا در حال گسترش، انقباض یا پایدار ماندن است.

PMI بر اساس نظرسنجی های انجام شده در بین مدیران خرید در شرکت های مختلف در این بخش محاسبه می شود. این بررسی‌ها معمولاً عواملی مانند سفارش‌های جدید، سطح تولید، اشتغال، تحویل تامین‌کنندگان و موجودی‌ها را ارزیابی می‌کنند. سپس داده‌های جمع‌آوری‌شده در شاخصی جمع‌آوری می‌شوند که عملکرد بخش را منعکس می‌کند.

به نقل از Babypips داده های PMI بالای 50 به طور کلی نشان دهنده گسترش در این بخش است و نشان می دهد که فعالیت های تجاری در حال رشد است. برعکس، عدد زیر 50 نشان دهنده انقباض است که نشان دهنده کاهش فعالیت های تجاری است. هرچه PMI بالاتر از 50 باشد، سرعت گسترش قوی تر است و بالعکس.

داده های PMI در تقویم اقتصادی فارکس به دقت توسط اقتصاددانان، سیاست گذاران و سرمایه گذاران دنبال می شود زیرا اطلاعات ارزشمندی در مورد روندهای اقتصادی، احساسات تجاری و رشد اقتصادی بالقوه آینده ارائه می دهد. این به ارزیابی سلامت کلی اقتصاد و بخش‌های خاص کمک می‌کند و به تصمیم‌گیری آگاهانه مربوط به سرمایه‌گذاری، تولید و برنامه‌ریزی مالی کمک می‌کند.

Unimolyment Rate یا نرخ بیکاری یک شاخص اقتصادی است که درصد نیروی کار بیکار و فعالانه به دنبال کار را اندازه گیری می کند. این بینشی در مورد نسبت جمعیت در سن کار که در حال حاضر بدون شغل هستند اما فعالانه به دنبال کار هستند، ارائه می دهد.

نرخ بیکاری معمولاً با تقسیم تعداد افراد بیکار بر کل نیروی کار (که شامل افراد شاغل و بیکار فعالانه به دنبال کار هستند) و حاصل ضرب در 100 برای بیان آن به عنوان درصد محاسبه می شود.

نرخ پایین بیکاری نشان دهنده بازار کار سالم تر است و درصد کمتری از نیروی کار بیکار است. در مقابل، نرخ بالاتر بیکاری نشان دهنده بازار کار ضعیف تر و چالش های بالقوه در یافتن شغل است.

نرخ بیکاری معیار مهمی برای سیاستگذاران، اقتصاددانان و تحلیلگران است، زیرا نشانه ای از شرایط بازار کار و سلامت کلی اقتصادی است. تغییرات در نرخ بیکاری می تواند بر هزینه های مصرف کننده، سیاست های دولت، نرخ بهره و احساسات سرمایه گذاران تأثیر بگذارد.

نظارت بر نرخ بیکاری در تقویم اقتصادی فارکس به سیاستگذاران این امکان را می دهد که اثربخشی سیاست های بازار کار را ارزیابی کرده و تصمیمات آگاهانه مرتبط با محرک های اقتصادی، طرح های ایجاد شغل و برنامه های رفاه اجتماعی اتخاذ کنند. همچنین یک عامل مهم برای کسب و کارها و سرمایه گذاران است، زیرا می تواند بر تقاضای بازار، سطح دستمزد و اعتماد مصرف کننده تأثیر بگذارد.

Initial Jobless Claim یا مطالبات اولیه بیکاری به تعداد افرادی اطلاق می شود که برای اولین بار در طول یک دوره مشخص، معمولاً به صورت هفتگی، برای دریافت مزایای بیکاری ثبت نام کرده اند. این یک شاخص اقتصادی است که بینش هایی را در مورد تعداد افرادی که به تازگی بیکار شده اند و به دنبال کمک مالی از دولت هستند، ارائه می دهد.

داده های مربوط به مطالبات اولیه بیکاری توسط اداره کار دولت یا آژانس مربوطه جمع آوری و گزارش می شود. این شامل افرادی می شود که اخیراً شغل خود را از دست داده اند و دارای معیارهای واجد شرایط بودن برای دریافت مزایای بیکاری هستند. داده های ادعاها می تواند از هفته به هفته متفاوت باشد و معیار مهمی برای سلامت بازار کار و وضعیت کلی اقتصاد در نظر گرفته می شود.

تعداد ادعاهای اولیه بیکاری در تقویم اقتصادی فارکس به دقت توسط اقتصاددانان، سیاست گذاران و سرمایه گذاران رصد می شود زیرا نشانه ای از روند اشتغال، شرایط بازار کار، و سطح اخراج یا جداسازی مشاغل در اقتصاد است. ادعاهای بیکاری بالاتر از حد انتظار ممکن است نشان دهنده تضعیف بازار کار باشد، در حالی که ادعاهای کمتر از حد انتظار ممکن است نشان دهنده بهبود شرایط بازار کار باشد.

تحلیلگران اغلب ارقام هفتگی ادعاهای بیکاری اولیه را با داده های تاریخی و انتظارات بازار مقایسه می کنند تا روند کلی بیکاری را ارزیابی کنند و تأثیر آن را بر هزینه های مصرف کننده، اعتماد تجاری و سیاست های دولت بسنجند.

شاخص قیمت Core PCE، (هزینه های مصرف شخصی) به معیاری از تورم اشاره دارد که اجزای بی ثباتی مانند قیمت مواد غذایی و انرژی را حذف می کند. این شاخص کلیدی فشارهای تورمی اساسی و روند مخارج مصرف کننده در نظر گرفته می شود.

PCE اندازه گیری جامع هزینه های شخصی برای کالاها و خدمات توسط افراد و خانواده ها است. شاخص Core PCE به طور خاص بر تغییرات قیمت کالاها و خدمات، به استثنای مواد غذایی و انرژی تمرکز می کند، زیرا آنها تمایل به نوسان بیشتری دارند و می توانند تصویر تورمی کلی را مخدوش کنند.

شاخص اصلی PCE توسط دفتر تحلیل اقتصادی (BEA) در ایالات متحده به صورت ماهانه منتشر می شود. اقتصاددانان، سیاست گذاران و سرمایه گذاران آن را به دقت زیر نظر دارند زیرا بینش هایی را در مورد روندهای تورمی و قدرت خرید مصرف کننده ارائه می دهد.

بانک‌های مرکزی، از جمله فدرال رزرو ایالات متحده، اغلب هنگام تنظیم تصمیم‌های سیاست پولی، تورم Core PCE را در نظر می‌گیرند، زیرا چشم‌اندازی پایدارتر و بلندمدت‌تر در مورد فشارهای تورمی ارائه می‌دهد. با کنار گذاشتن مولفه‌های نوسانات غذایی و انرژی، PCE اصلی به سیاست‌گذاران کمک می‌کند تا روندهای تورمی زیربنایی را بسنجند و تصمیمات آگاهانه مربوط به نرخ‌های بهره، محرک‌های پولی و ثبات اقتصادی را اتخاذ کنند.

تحلیلگران و سرمایه گذاران همچنین از PCE Coreبه عنوان معیاری برای تأثیرات بالقوه بر مخارج مصرف کننده، تصمیمات سرمایه گذاری و احساسات بازار استفاده می کنند. تغییرات در تورم اصلی PCE می تواند بر بازارهای مالی، بازده اوراق قرضه و ارزش پول تأثیر بگذارد و آن را به یک شاخص مهم برای ارزیابی شرایط کلی اقتصادی و انتظارات تورمی تبدیل کند.

Interest Rate یا نرخ بهره به درصدی از مبلغ اصلی که برای استفاده از پول قرض گرفته شده شارژ یا پرداخت می شود، اشاره دارد که معمولاً به صورت نرخ درصد سالانه (APR) بیان می شود. این نشان دهنده هزینه استقراض یا بازده به دست آمده از یک سرمایه گذاری است.

نرخ های بهره توسط بانک های مرکزی یا مقامات پولی تعیین می شود و بسته به شرایط اقتصادی، نرخ تورم و اهداف سیاست پولی می تواند متفاوت باشد. بانک های مرکزی از نرخ بهره به عنوان ابزاری برای مدیریت رشد اقتصادی، کنترل تورم و تثبیت بازارهای مالی استفاده می کنند.

دو نوع اصلی نرخ بهره

نرخ بهره وام یا Lending Interest Rate: این نرخی است که توسط مؤسسات مالی، مانند بانک ها، زمانی که به افراد، مشاغل یا سایر نهادها وام می دهند، اعمال می کنند. نرخ بهره وام می تواند بر اساس عواملی مانند اعتبار وام گیرنده، مدت زمان وام و شرایط حاکم بر بازار متفاوت باشد.

نرخ سود سپرده Deposit Interest Rate: این نرخی است که مؤسسات مالی به افراد یا مشاغل برای نگهداری پول خود در حساب های پس انداز، گواهی سپرده (CD) یا سایر حساب های سپرده پرداخت می کنند. نرخ سود سپرده توسط موسسه مالی تعیین می شود و می تواند تحت تاثیر شرایط بازار و رقابت بین بانک ها باشد.

نرخ بهره نقش بسزایی در اقتصاد و بازارهای مالی دارد. آنها بر هزینه های وام، تصمیمات سرمایه گذاری، مخارج مصرف کننده، بازار مسکن و نرخ ارز تاثیر می گذارند. نرخ‌های بهره پایین‌تر عموماً وام‌گیری را تشویق می‌کند و فعالیت‌های اقتصادی را تحریک می‌کند، در حالی که نرخ‌های بهره بالاتر می‌تواند وام‌گیری را مهار کرده و به کنترل تورم کمک کند.

معامله‌گران، سرمایه‌گذاران و اقتصاددانان تصمیمات و اظهارات بانک‌های مرکزی درباره نرخ بهره را از نزدیک زیر نظر دارند، زیرا می‌توانند تأثیر عمیقی بر بازارهای مالی، از جمله بازارهای اوراق قرضه، بازارهای سهام و بازارهای ارز خارجی داشته باشند. تغییرات در نرخ بهره می تواند فرصت ها و ریسک هایی را برای بخش های مختلف اقتصاد ایجاد کند و بر استراتژی های سرمایه گذاری و ارزیابی دارایی ها تأثیر بگذارد.

Retail Sales یا آمار خرده فروشی به ارزش کل کالاها و خدمات فروخته شده توسط خرده فروشان به مصرف کنندگان نهایی در یک دوره زمانی خاص، معمولاً به صورت ماهانه، اطلاق می شود. این یک شاخص در تقویم اقتصادی فارکس مهم است و بینش هایی را در مورد الگوهای مخارج مصرف کننده و تقاضای کلی مصرف کننده ارائه می دهد که محرک قابل توجهی برای رشد اقتصادی است.

داده های خرده فروشی توسط سازمان های دولتی یا سازمان های آماری بر اساس نظرسنجی ها و داده های ارائه شده توسط موسسات خرده فروشی جمع آوری و گزارش می شود. این داده ها طیف وسیعی از کالاها و خدمات مصرفی، از جمله اقلامی مانند لباس، لوازم الکترونیکی، اتومبیل، مبلمان، غذا و نوشیدنی را در بر می گیرد.

نظارت بر خرده فروشی به اقتصاددانان، سیاست گذاران و سرمایه گذاران اجازه می دهد تا قدرت مخارج مصرف کننده را که بخش قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی (GDP) یک کشور را تشکیل می دهد، ارزیابی کنند. افزایش خرده فروشی به طور کلی نشان دهنده احساسات مثبت مصرف کننده، گسترش اقتصادی و افزایش فعالیت تجاری است. از سوی دیگر، کاهش خرده فروشی می تواند نشان دهنده کندی رشد اقتصادی یا تضعیف اعتماد مصرف کننده باشد.

داده‌های خرده‌فروشی به روش‌های مختلفی مانند مقایسه ارقام فروش فعلی با دوره‌های قبلی، بررسی روندها در بخش‌های مختلف خرده‌فروشی، و ارزیابی تغییرات منطقه‌ای یا جمعیتی تجزیه و تحلیل می‌شوند. این اطلاعات به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا درباره موجودی، استراتژی‌های بازاریابی و برنامه‌های توسعه تصمیم‌گیری آگاهانه بگیرند، در حالی که سیاست‌گذاران از داده‌های خرده‌فروشی برای سنجش اثربخشی سیاست‌های اقتصادی و انجام تنظیمات در صورت لزوم استفاده می‌کنند.